Misofonie en school
Door: Ella van Haeringen
Graag wil ik met jullie mijn ervaringen tot nu toe delen over misofonie en school. Mijn dochter, 10 jaar, heeft nu ongeveer 2,5 jaar last van misofonie. Na het vaststellen van de diagnose heeft ze individuele therapie gehad bij De Bascule in Amsterdam en dat heeft haar redelijk goed geholpen. Natuurlijk is het elke dag zoeken naar oplossingen, maar het is voor haar nu draagbaar. De belangrijkste hulpmiddelen zijn: afleiding (muziek aan, spelletje doen, proberen te concentreren op iets anders), het geluid wegnemen (door oordoppen, weglopen etc.) en daarnaast het aloude bekende Ritme, Rust en Regelmaat. Mijns inziens is het voor mijn dochters totale welbevinden het beste als haar hele leven in balans is, als ze veel stress heeft is haar misofonie veel erger.
Maar goed, genoeg over haar; de school! Vanaf groep 6 raakten we in gesprek met meesters en juffen over misofonie. Niemand verdiepte zich er écht in, een toelichting van ons was voldoende om dit fenomeen over de bühne te krijgen. Maar nu de praktijk. Ze vond het echt lastig om de meester of juffrouw te vertrouwen en ernaar toe te gaan. Meestal pas halverwege of einde van het jaar lukte dat wel. Daarom hebben we in groep 7 het ‘’stoplicht’’ geïntroduceerd. Een stoplicht op haar tafel met een paperclip er aan vast. Ging het goed? Dan stond de paperclip op groen. Ergerde ze zich? Dan schoof de paperclip naar oranje. Bij rood mocht ze zelf het lokaal uit (gang/wc) om even tot rust te komen.
Daarnaast mocht ze tijdens het werken haar koptelefoon op. Behalve toen er een (NIO) toets gemaakt moest worden, toen mocht het ineens niet. Ze durfde niet te zeggen dat ze zich ergerde en dat concentreren moeilijk was. Dus een lager resultaat dan ze normaal gezien aankon. De juf had het helemaal niet in de gaten gehad… Mijn credo: blijf aandacht vragen voor misofonie van je kind!! Een aantal vriendinnen wisten wel van haar miso (zoals wij het mini monster noemen); vertellen in de klas wilde ze niet. “Dan gaan ze juist die geluiden maken, mama!!” OK, dat klopte inderdaad. Misschien straks op de middelbare school? We zullen het zien.
Uiteindelijk kwam er een mooi schooladvies uit en mocht onze dochter een middelbare school uit gaan zoeken. Tjsa.. er waren een stuk of 4 scholen met het goede niveau (onze dochter is ook hoogbegaafd) dus met alle scholen gingen we in gesprek. Jawel, een persoonlijk gesprek. 1 op 1. Want de combinatie van deze 2 (misofonie en hoogbegaafdheid) daar paste wat ons betreft geen ‘standaard’ oplossing bij (zoals het bezoek aan een open dag). Wat boden de scholen aan om de misofonist te begeleiden?
• een zorgcoördinator
• een mentor met persoonlijke begeleiding
• speciale kaartjes met ‘’privileges’’ op je tafel
• een stilteruimte voor in de pauze
• natuurlijk de welbekende koptelefoon
• een spreekbeurt over misofonie voor de klas (daar heb je wel heel veel vertrouwen voor nodig)
• externe begeleiding
Uiteindelijk hebben we gekozen voor een school waar ze zich thuis voelt, waar er geluisterd wordt maar waar ook praktisch gekeken wordt: we leggen gewoon uit wat het is en dat is het dan. Inmiddels is ze op de nieuwe school begonnen en moeten we kijken hoe het zich ontwikkelt. Belangrijk is voor haar om ook thuis een ‘’uitlaatklep’’ te hebben. En een half uurtje fietsen uit school brengt ook al heel veel rust na een drukke dag. Gelukkig werken alle tips nog die we bij De Bascule leerden en we zouden er zeker terug gaan mocht het niet meer lukken.
Het belangrijkste voor ons? R, R, R: Ritme, Rust en Regelmaat (en stiekem ook Rustig blijven ;). En het vertrouwen hebben dat er altijd een oplossing is.